Hoe beleven Anneke Miedema, Jacomien Jongsma en Rianne Gorter de corona crisis, oftewel welke invloed heeft de corona crisis op hun (lab)werk en leven in respectievelijk Groningen, Brisbane en New York.

Anneke Miedema doet haar verhaal vanuit haar huis in Leeuwarden.
Op een normale werkdag gaat de wekker al vroeg en pakt ze de trein om van Leeuwarden naar Groningen te gaan. De laatste tijd was ze vooral druk met praktische dingen op het lab, zoals het aankleuren van eiwitten in weefsels van overleden mensen met MS.
Tijdens deze coronacrisis ziet haar dag er totaal anders uit en werkt ze vanuit huis. Anneke vat het als volgt samen: ‘Het is raar, ik ben thuis, maar het is geen vakantie en toch is er zoveel meer vrije tijd. Maar vrienden en familie opzoeken doe ik niet omdat ik verspreiding van het virus wil voorkomen’.
Ze probeert haar tijd nuttig te besteden, door andere onderzoeken te lezen en hierover een review artikel te schrijven en beseft ook dat het leven van een onderzoeker normaal wel erg druk is. Ze gebruikt deze periode om meer tijd voor haarzelf te hebben. Anneke: ‘Naast mijn werk vermaak ik me met het opkweken van aardbeien, tomaten en bloemen, Netflix, wandelen in de natuur, borduren en andere creatieve projecten. Ik geniet van kleine dingen, iets wat eigenlijk iedereen elke dag zou moeten doen, ook zonder deze coronacrisis’. Wel mist ze de sociale contacten. Op mijn vraag wat ze moeilijk vindt aan deze hele situatie, antwoordt ze: ‘ik maak me zorgen om mijn 87-jarige oma en om mijn vader, die een donornier heeft en een groter risico loopt om ernstig ziek te worden, omdat zijn immuunsysteem wordt onderdrukt door medicatie. Anneke heeft nog een andere onzekerheid, namelijk: kan haar geplande huwelijk deze zomer wel doorgaan?
Anneke haar voornemen als alles straks voorbij is: ‘ik nodig mijn vrienden en familie uit om het te vieren en bak ik een lekkere taart’.

Jacomien Jongsma vertrok half februari naar Brisbane (Australië) om bij een gerenommeerde onderzoeksgroep werkervaring op te doen. Elke ochtend fietste ze met 30 graden én heuvel op naar het lab, waar ze lange dagen maakte en veel leerde. De tijd vloog voorbij.
De afgelopen weken kwamen de eerste corona maatregelen die steeds verder werden aangescherpt. Uiteindelijk mocht ze nog maar een uurtje per dag naar het lab om het minimale aan haar gekweekte cellen te doen, waarbij een roulatieschema ervoor zorgde dat er nooit meer dan 2 mensen tegelijk in het lab waren. Begin deze week zijn de regels in Australië nog strenger geworden en mag ze helemaal niet meer naar het lab. Een collega zal voor haar cellen zorgen, waardoor ze hopelijk straks na deze crisis zelf weer analyses kan doen.
Jacomien: Nu zit ik dus volledig thuis en moet mezelf bezig zien te houden. Ik kan helaas niet praktisch aan mijn project werken, maar zal een literatuurstudie moeten doen en schrijfwerk. Elke ochtend starten we met een Zoom-meeting met het gehele lab en wordt besproken wat er die dag moet worden gedaan. ‘Dit zorgt er ook voor dat we elkaar in de gaten kunnen houden en bij kunnen springen als iemand hulp nodig heeft of ziek wordt’. Een goed systeem, volgens Jacomien.
Wat moeilijk is aan de hele situatie is ‘gemotiveerd blijven’, omdat de maatregelen elke dag veranderen en dat onduidelijkheden geeft. Jacomine benadrukt: ‘het is ontzettend jammer dat ik nu aan de andere kant van de wereld zit op een fantastisch lab, zonder daadwerkelijk aan mijn project te kunnen werken, het onderzoek waarvoor ik gekomen ben.
Plannen voor na de coronacrisis heeft Jacomien zeker: zodra deze crisis over is, pakt ze de veerboot naar een nabijgelegen eiland, waar ze kangoeroes en koala’s gaat spotten.

Rianne Gorter zit al een half jaar in New York, alwaar ze op een normale werkdag op haar scooter van huis naar het lab van Stony Brook University reed. Met alle labs samen op één verdieping in een grote gezamenlijke labruimte was ze van vroeg tot laat bezig met experimenten. Rianne zegt:  ‘een erg gezellige werkplek, want je had altijd collega’s om je heen’.

Tijdens deze coronacrisis ziet haar dag er wel een beetje anders uit. Rianne: Ik ga nog steeds bijna alle dagen naar het lab, omdat ik ben aangewezen als essentiële medewerker.

Ik maak gebruik van een speciaal proefdiermodel, waarin we multiple sclerose bestuderen. Deze experimenten zijn erg kostbaar en daarom mag ik het (gelukkig!) nog afmaken. Het voelt alleen wel anders om nu naar het lab te gaan, want meestal ben ik er alleen, en als er wel iemand binnenkomt, dan houden we geruime afstand. Het werkt wel efficiënt, zo zonder afleiding, maar ik mis de gezellige koffiepauzes.
Rianne woont op Long Island in de staat New York, op ongeveer twee uur afstand van New York City. Doordat men in Amerika pas laat begonnen is met testen en maatregelen nemen, zijn hier al veel gevallen van het Coronavirus, met name in de stad. Vandaag (1 april) staat de teller op 75.000 positieve testen. Daarom zit New York State sinds twee weken in een lockdown en mag je alleen naar buiten als je essentieel werk hebt of voor boodschappen en beweging. Restaurants doen alleen nog take-out en in de stad zijn alle musea, winkels, bars, theaters en Broadwayshows gesloten. New York is een spookstad geworden. Rianne is óf in het lab óf thuis, maar gelukkig heeft ze daar 4 lieve huisgenoten, ook allemaal PhD studenten, voor extra gezellige koffiepauzes.

Rianne vind het moeilijk om in deze gekke tijd ver weg van haar familie te zijn. Gelukkig is er veel contact via Skype en WhatsApp en vooralsnog gaat het met iedereen goed en is iedereen gezond.

Plannen voor na de coronacrisis heeft Rianne zeker: ‘als het straks voorbij is dan ga ik op bezoek bij mijn broer in Mexico. Hij is vorig jaar geëmigreerd om meer samen te kunnen zijn met zijn vriendin en kortgeleden zijn ze getrouwd. Door de reisrestricties heb ik helaas de plechtigheid moeten missen, maar ik kijk er enorm naar uit om in Mexicostad te proosten op hun huwelijk als dit allemaal voorbij is’.

Het zijn onzekere tijden voor iedereen en overal.