Zesentwintig jaar geleden verhuisde ons gezin van de stad Groningen naar het dorp Zuidhorn. De keuze viel op Zuidhorn, omdat dit dorp op fietsafstand ligt van ‘stad’ en, cruciaal voor ons autoloze gezin, een goede treinverbinding heeft met ‘stad’ en Friese achterland. De bedoeling was om dagelijks naar het werk te fietsen en in de beginjaren deed ik dat op mijn degelijke blauwe Batavus damesfiets. Toen de kinderen uit de zitjes waren gegroeid, ruilde ik deze fiets in voor een sportievere Batavus en het dagelijkse tochtje langs de Friesestraatweg ging nog gemakkelijker en sneller. Ook deze fiets werd na een aantal jaren weer ingeruild en ik was elke keer weer ‘als een kind zo blij’ met mijn nieuwe fiets. Vooral in de eerste weken na aanschaf was het genieten en koos ik er vaak voor om vanaf het werk niet de kortste route naar huis te fietsen. Dit verschijnsel is waarschijnlijk te vergelijken met autobezitters die lekker gaan toeren in hun nieuwe auto.
Afgelopen maand heb ik weer een nieuwe fiets gekocht, een prachtig glimmende blauwe e-Bike. Ik heb deze keer mijn oude fiets niet ingeruild, omdat ik de stellige overtuiging heb dat ik deze oude fiets zal blijven gebruiken in de zomermaanden met windstil weer. Zowel mijn man als de fietsenverkoper denken dat dit niet gaat gebeuren, maar laat mij dat nog maar even dromen. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de moeite die het mij kost om de overstap te maken naar een e-Bike. Ik wil graag blijven denken dat ik nog altijd jong en vitaal ben en nog helemaal geen last heb van vermoeidheid en stramme spieren, bij uitstek de eigenschappen van de leeftijdsgroep waaraan ik de e-Bike voornamelijk toedichtte. Die gedachte was natuurlijk nogal naïef, omdat ik allang geconstateerd had dat mijn Friesestraatwegroute de laatste jaren volgestroomd was met e-Bikers van alle leeftijden. Ik verwacht de komende jaren geen wielertalenten uit Zuidhorn, geen nieuwe Bauke Mollema’s. De helft van de middelbare school leerlingen fietst van Zuidhorn naar Groningen (en terug) op een fiets met elektrische ondersteuning en de andere helft laat zich halverwege de route de Mollemabult optrekken door een “elektrische” klasgenoot.
Ik geniet de afgelopen weken weer volop van het fietsen op mijn nieuwe fiets. Druk nog een beetje beschaamd op ‘het plusje’ voor iets meer ondersteuning als ik de Mollemabult beklim, maar ben al via grote omwegen na mijn werk naar huis gefietst. Ik neem mij voor om zolang mogelijk te genieten van deze fiets, ondanks het publieke geheim: ook op een e-Bike word je best nog wel moe.