Op onze afdeling werken veel jonge mensen die na het afronden van hun doctoraal studie begonnen zijn aan een vierjarig promotieonderzoek. Deze jongeren werken dagelijks intensief met elkaar samen op het laboratorium, in de kleine celkweekruimte of de donkere microscopiekamer en soms bloeit tussen twee van hen de liefde op.  Altijd mooi om te zien hoe dat ontstaat en hoe zich dat ontwikkelt en soms hebben de naaste collega’s het eerder door dan de betrokkenen zelf.

Afgelopen week werd ik uitgenodigd om bij een trouwplechtigheid van twee ex-collega’s aanwezig te zijn. Deze vond plaats in San Francisco. Aangezien ook daar het corona virus trouwbijeenkomsten beperkt heeft, konden de genodigden, soms op duizenden kilometers afstand, via het video-conferencing programma ZOOM de plechtigheid volgen. Het bijzondere stel bestond uit een in Rusland geboren maar in Groningen opgegroeide man en een, in het begin nogal timide, Chinese vrouw, die in de 4 jaar bij ons op de afdeling uitgegroeide tot een zelfverzekerde, kordate dame. Zij vielen voor elkaar tijdens het werken op ons lab en maken nu carrière in San Francisco. Via ZOOM waren we getuige van het moment dat ze elkaar het ja-woord gaven en hieven we het glas met de andere gasten uit Amerika, China, Israël en Nederland. Ik denk niet dat het voor iedereen een tijdstip was waarop je normaal een alcoholische toost uitbrengt, maar je kan niet alles hebben.
De teller staat inmiddels op 5 ‘lab-stelletjes’ en ze zijn allemaal bijzonder. Wat te denken van dat bescheiden katholieke meisje uit Hongarije dat viel voor die strenge moslimjongen uit Pakistan. In de wandelgangen werd in eerste instantie druk gespeculeerd of hun relatie viel onder de noemer collegialiteit, vriendschap of liefde. We kregen zekerheid toen één van onze collega’s ze in het weekeind hand in hand zag lopen op de markt in Groningen. Ook zij zijn getrouwd, maken carrière in New York en hebben inmiddels een kind met een mooie naam die klinkt als de naam van hun Groningse begeleider. Dit feit alleen al doet hun Groningse begeleider vermoeden dat hij vernoemd is en doet hem glimmen van trots.
En dan hadden we natuurlijk ook nog die vlotte Friese onderzoeker die als stage begeleider in de zomermaanden een temperamentvolle, Spaanse studente kreeg toegewezen. Ik weet, het klinkt als een goedkoop doktersromannetje, maar het is werkelijk zo. De begeleider sloeg zich er dapper en professioneel afstandelijk doorheen, maar toen de 3 maanden stage achter de rug was en het cijfer voor de studente vastgesteld, kon hun romance pas echt losbranden. Het stel is inmiddels ook getrouwd, woont in Spanje en in mei hebben ze hun eerste kind gekregen. Voor hem geen carrière in de wetenschap, maar een omscholing tot wijnmaker en ik geniet regelmatig van hun heerlijke Rioja.
Het is eigenlijk nu een kwestie van wachten op de volgende lab romance, maar wellicht moeten we onze traditionele verwachtingen wat moderniseren en verruimen. Op dit moment is de verhouding jongens en meisjes nogal verstoord bij ons op de werkvloer en hebben we vooral veel vrouwelijke onderzoekers. Misschien wordt het na 5 heterostellen eens tijd voor een homostel bij ons op de afdeling?